Wraz z nadejściem lata zaczęto dostrzegać przypadki kleszczy. Gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, która należy do chorób wywoływanych przez kleszcze, była również jedną z najczęściej badanych chorób ostatnich dni. Turcja, w wyniku ukąszenia przez kleszcza gorączka krwotoczna krymsko-kongijska Dolina Gumushane Kelkit w prowincji Dolina Gumushane Kelkit to prowincja chorób najczęściej spotykanych w rolnictwie i radzenia sobie z zaniepokojonymi obywatelami çifçilik. Czym więc jest gorączka krwotoczna krymsko-kongijska, jakie są objawy? Jakie są sposoby zapobiegania gorączce krwotocznej krymsko-kongijskiej?
Czym jest krwawiący ogień Konga Krymskiego
Krymsko-kongijska gorączka krwotoczna (CCHF) to choroba odzwierzęca wywoływana przez wirus należący do grupy Nairovirus z rodziny Bunyaviridae, która jest przenoszona przez kleszcze, której objawami są gorączka, osłabienie, anoreksja, bóle mięśni, bóle głowy, nudności, wymioty, biegunka, aw ciężkich przypadkach krwawienie. Jest to choroba zakaźna o charakterze (przenoszona ze zwierząt na ludzi).
CCHF został po raz pierwszy opisany w Tadżykistanie w XII wieku. Choroba została opisana przez pojawienie się krwi w moczu, ślinie, odbytnicy i jamie brzusznej oraz rozlany krwotok w organizmie po przyczepieniu się kleszczy do człowieka. W latach 1944-45 był widziany wśród żołnierzy radzieckich, którzy głównie pomagali przy zbieraniu plonów na zachodnich stepach Krymu w regionie Krymu w Rosji. Choroba nazywa się krymską gorączką krwotoczną. Wirus Kongo został wykryty u pacjenta z gorączką w Zairze w 1956 roku. W 1969 r.określono, że wirus Konga i krymska gorączka krwotoczna są tym samym wirusem, a nazwę choroby zmieniono na gorączkę krwotoczną krymsko-kongijską.
Choroba po raz pierwszy zwróciła uwagę w naszym kraju w 2002 roku, a ostateczną diagnozę postawiono w 2003 roku. Przypadki CCHF obserwowane są w naszym kraju wiosną i latem, począwszy od okresu, w którym uaktywniają się kleszcze, które są głównymi chorobami zakaźnymi. Choroba jest w harmonii z siedliskiem zakaźnych gatunków kleszczy w naszym kraju. Przypadki gorączki krwotocznej krymsko-kongijskiej, które po raz pierwszy zwróciły uwagę w prowincji Tokat i jej okolicach, koncentrują się głównie na północy środkowej Anatolii, na północy środkowego Morza Czarnego i wschodniej Anatolii.
Czynnikiem sprawczym jest wirus gorączki krwotocznej krymsko-kongijskiej, jednoniciowy wirus RNA z grupy nairowirusów z rodziny Bunyaviridae. W naszym kraju choroba jest przenoszona przez przyczepienie się kleszcza, który przenosi główny czynnik chorobowy, lub kontakt z nim. Hyalomma marginatum to główny gatunek kleszcza zaraźliwy w naszym kraju. Ponadto choroba może być przenoszona w wyniku niezabezpieczonego kontaktu z krwią, tkankami i ekstraktami ciała zwierząt wiremicznych lub ludzi chorych.
Okres inkubacji wynosi zwykle 1-3 dni, do 9 dni po ekspozycji na kleszcze. 5-6 dni po kontakcie z zakażoną krwią, płynami ustrojowymi i innymi tkankami; Maksymalny to 13 dni.
Podstawą leczenia choroby jest leczenie wspomagające. Obecnie nie ma szczepionki o udowodnionej skuteczności w zapobieganiu chorobie ani konkretnego leku na środek. W naszym kraju trwają badania nad rozwojem szczepionek przeciwko tej chorobie.
W ramach programu nasze ministerstwo prowadzi badania mające na celu zwalczanie gorączki krwotocznej krymsko-kongijskiej. Odkąd podejmowanie środków ochrony indywidualnej jest liderem w zwalczaniu choroby, nasze Ministerstwo intensywnie prowadzi działania mające na celu informowanie naszych obywateli o chorobach i środkach profilaktycznych oraz podnoszenie świadomości społecznej.
W naszym kraju CCHF zaczyna być widoczny w miesiącach wiosennych i postępuje ze śmiertelnością około 4-5%. Biorąc pod uwagę występowanie zachorowań w latach, można wspomnieć o tendencjach rosnących i malejących, przy czym najwyższy przypadek wystąpił w 2009 r. I wyniósł 1318 przypadków. Chociaż w 2017 roku wykryto 343 przypadki CCHF, nadal utrzymuje to swoje znaczenie w naszym kraju.
Aby uniknąć gorączki krwotocznej krymsko-kongijskiej;
Podczas podróży do obszarów, które są ryzykowne pod względem kleszczy, takich jak pola, winnice, ogrody, lasy i tereny piknikowe, należy nosić odzież okrywającą ciało, aby zapobiec przedostawaniu się kleszczy do ciała, spodnie należy wsunąć do skarpet i preferować jasne ubrania, aby kleszcze były dobrze widoczne na sukience.
Wracając z obszarów zagrożonych kleszczami, osoba powinna sprawdzić, czy na ciele (w tym tył ucha, pachy, pachwina i tył kolana) znajdują się kleszcze, a jeśli kleszcz jest przyczepiony, należy go trzymać z najbliższego miejsca przy ciele, pod warunkiem, że nie dotyka ciała gołymi rękami. (szmatka, worek foliowy, rękawiczki) należy zdjąć.
W przypadku, gdy dana osoba nie może samodzielnie usunąć kleszcza, powinna zwrócić się do najbliższej placówki służby zdrowia. Nie należy zapominać, że im wcześniej usunie się kleszcza, tym mniejsze jest ryzyko przeniesienia choroby.
Ponieważ choroba przebiega bezobjawowo u zwierząt, zwierzęta na obszarach, gdzie choroba występuje często, mogą przenosić chorobę, nawet jeśli wydają się zdrowe. Z tego powodu zwierzęta nie powinny dotykać gołymi rękami krwi, płynów ustrojowych ani tkanek.
Ponieważ choroba może być przenoszona przez krew, płyny ustrojowe i ekstrakty osób zakażonych, osoby mające kontakt z pacjentem powinny zastosować niezbędne środki ochronne (rękawiczki, fartuchy, maski itp.).
Osoby z kleszczami powinny obserwować się przez 10 dni pod kątem objawów, takich jak osłabienie, anoreksja, gorączka, ból mięśni, ból głowy, nudności, wymioty lub biegunka, a jeśli wystąpi jeden lub więcej z tych objawów, należy natychmiast zgłosić się do najbliższej placówki służby zdrowia.
Kleszcze, które są nosicielami, konserwantami i przekaźnikami drobnoustrojów wywołujących chorobę, to stawonogi, które nie latają, nie skaczą i nie wspinają się z ziemi na ciało. Kleszcze przyczepione do ciała lub zwierząt nigdy nie powinny być zabijane ani eksplodowane gołymi rękami. Nie należy palić papierosów na kleszcza, wlewać substancji takich jak woda kolońska, nafta itp., Ponieważ spowoduje to skurcz kleszcza i przeniesienie zawartości ciała na osobę, którą ssie.