Jak w przypadku każdej choroby, początkowym leczeniem choroby Parkinsona jest farmakoterapia. Pacjentów próbuje się wyleczyć za pomocą leków.
Pierwsza grupa leków to tzw. Leki objawowe, czyli leki korygujące dolegliwości pacjenta, a nie przeciwdziałające niedoborowi dopaminy.
Druga grupa leków, zwana lekami dopaminetycznymi, to leki, które same w sobie nie są dopaminą, ale mają działanie podobne do dopaminy lub mają na celu bardziej efektywne wykorzystanie pozostałej dopaminy przez organizm.
Trzecią grupą leków jest sama dopamina.
Terapia dopaminowa jest leczeniem, które najlepiej poprawia objawy choroby. Doświadczenie pokazuje jednak, że po kilku latach u pacjentów otrzymujących terapię dopaminową lub farmakoterapię, tym razem (po 4-5 latach u pacjentów otrzymujących średnią dawkę leku), zaczynają pojawiać się skutki uboczne związane z farmakoterapią.
Skutki uboczne terapii dopaminowej
Wiodącymi skutkami ubocznymi są ruchy mimowolne. Kiedy pacjent przyjmuje leki, jego skargi na chorobę ulegają poprawie, ale po pewnym czasie mimowolne ruchy zaczynają pojawiać się w jego dłoniach, ramionach, tułowiu i głowie, jakby nie mógł stać w miejscu.Z biegiem lat pacjenci stają się niezdolni do poruszania się bez leków lub dają się złapać między objawami choroby a skutkami ubocznymi leku. Dlatego w trakcie leczenia dopaminę stara się jak najpóźniej wprowadzić na pole bitwy.
W tym celu we wczesnych stadiach rozpoczyna się leczenie objawowe lub dopaminetyczne, a pacjenci starają się przyjmować je w jak największym stopniu. W przypadkach, gdy te zabiegi nie są wystarczające, stosuje się inne leki.
Chirurgiczne metody leczenia choroby Parkinsona